Το ξέρω, δεν θαπρεπε να σου γράφω.

Όμως οι νύχτες έχουν γίνει αβάσταχτες.
Οι ώρες απουσιάζουν με όλους τους τρόμους μου παραμάσχαλα.
Και εγώ ζω μόνη, σε αυτό το απέραντο δωμάτιο της φωνής σου.
Υποταγμένη και ελεύθερη.

Το ξέρω, δεν θαπρεπε να σου γράφω.

Όμως δεν ξέρω πως θα κατορθώσω να βγώ απο εκεί.
Δεν είναι άλλο στον κόσμο τούτο απόψε
και σε όλα τα απόψε που θα νικήσω,
απο αυτό που μου λέει η ματιά σου χαμηλόφωνα.
Σχεδόν τρεκλίζοντας.
Τραγικότερη και ερημωμένη.




Το ξέρω, δεν θαπρεπε να σου γράφω.

Όμως όσα θριάμβευσαν με κρυφές αναπνοές,
τώρα χορός στον ουρανό υψώνονται.
Χτυπάνε με τις χούφτες τα όνειρα την πόρτα
και σε κοιτάζουν.
Του έρωτα να μαντέψουν τις τρείς λέξεις.
Φωτιά και στάχτη.


Ώσπου μια μέρα θα είσαι εδώ.

Και δεν θα χρειάζεται πια να σου γράφω.



VENNIS MAK