Μια ιστορία για τη γεύση της απώτατης πράξης.
Από τα έγκατα της Γης.

Απο την ολόκληρη έλξη μας
και μέχρι την τελευταία...

-Πιο πέρα από αυτή δεν είχε.
Ό,τι περίσσευε απ’ αυτόν τον έρωτα κόπηκε σύρριζα.


Κι ανακατώθηκαν οι ώρες και τα χρόνια και οι αιώνες,
αγκαλιασμένοι με το πιθανό,
να γίνει λάθος, να ξεχαστεί, να μείνει μετέωρο…

Μόνο ό,τι χώρεσε μέσα του απέμεινε.

Δεν μπορούσες να ξεχωρίσεις,
μήτε τα λόγια αν προσπέρασαν,
μήτε ή ορμή, μήτε τα καλοκαίρια τους...

Μα κανείς δεν θα μάθει.

Μπορούν να πάνε την τραγωδία του όχι, μέχρι το τέλος…


VENNIS