Η γυναίκα περιμένει πάντα στην πόρτα τον παράδεισο,
ενώ απέξω περνάει η κόλαση.
Κάτι σαν έρωτα, να της φιλάει τα χέρια,
με σάρκα που τρέμει και φερούγες.

Και δραπετεύει μέσα του χωμένη, απο το παρόν.


Η γυναίκα περιμένει πάντα στην πόρτα,
κόντρα στον άνεμο να πάει,
ανεβαίνοντας, από αριστερά της καρδιάς,
στο όνειρο.



Μέχρι που ξέχασε τι περιμένει.



VENNIS MAK