Η ανθρωπότητα κράτησε την ανάσα της.
Πάσχιζε να γευτεί μιά ελάχιστη αλμύρα από τα δικά της - και τα δικά του φιλιά.
Διαπέρασε η στιγμή μονομιάς και τις δύο καρδιές.
Κρατώντας τες κλειδωμένες στην αιώνια θέση τους.
Μέχρι να ακουστεί η τελευταία λέξη,
που ενώνει τούτη τη ζωή και την επόμενη.

Έτσι κάνουν οι άνθρωποι, άμα θέλουν κάτι πάρα πολύ.

Μένουν νηστικοί μπροστά στη δόξα του έρωτα.

Μα καθώς την είδαν όλοι να καταπίνει μια στερνή απο αυτόν γουλιά, αναρωτήθηκαν αν η νύχτα που θα του έλεγε πόσο τον πόθησε, θα ήταν κι η τελευταία...

VENNIS