Κάποτε, που την άκουσα την καρδιά.
Εκεί μονάχη, βέλος, σκιά έριχνε.


Αθέατο, στο θάμπος της νύχτας,
γρήγορα και πιό γρήγορα,
αληθινά.

Μονάχη, όρθια, νεκρή, υποκλίθηκε.
Πλάσμα βουβό.

To ρολόι του κόσμου χτυπούσε.

Και όλοι ξέσπασαν σε χειροκροτήματα.

VENNIS