Τρίτη 23 Απριλίου 2013

Κάθομαι στην ερώτηση απο επάνω
σε αυτό το βουβό δωμάτιο για ώρες.
Πίστευα πως ότι μας πλησιάζει πολύ κοντά,
μας φέρνει και κάτι που θα' μοιαζε λίγο με όνειρο,
ίδιο και απαράλλαχτο με μυρωδιά σαν σφυροκόπημα,
εκεί στον κρόταφο.

Μέχρι να ακουμπήσει το πρόσωπό σου,
χωρίς κλειστές πόρτες και παράθυρα,
ένα φιλί σαν άγαλμα.

Έπειτα στην κοιλιά σου, αργή μπουκιά.

Ερωτεύεσαι και ξεχνάς
έτσι όπως ανάβουν τα φώτα στην πλατεία
στις οχτώ που σουρουπώνει
και ξανασβήνουν πριν χαθούμε εντελώς,
γύρω στις 5 το πρωί.

Κάπως έτσι
έρχεται
και φεύγει ο πυρετός.

Ρε μάγκα μου, τελικά υπάρχει μόνο ένα κουμπί.

- Κι αυτός που το πατάει.

VENNIS

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου