Τα χρόνια περνούν.
Οι ώρες με τον ίδιο ρυθμό. Πότε πότε μιά ελπίδα
ανοιγοκλείνει τα παράθυρα.
Οι μνήμες κυλούν
και γερνάμε.

Όχι, πως γερνάμε, επειδή τα χρόνια περνούν,
μα γιατί μιλώ στα δέντρα και είμαι ξένη.
Μιλώ στους αέρηδες και αυτοί με κρύβουν. Μιλώ στη σιωπή μας και εκείνη με δέχεται.

Κι ένας μονάχος, κατάμονος έρωτας,
που ήταν, δεν έγινε,
μ' ένα φιλί που πέθανε, όχι πως κάποιος
το σκότωσε, αγέραστος,
περνάει απόψε πάλι, δυναμώνοντας το βήμα του,
στο σκοτεινό δρόμο.

VENNIS