Στέκομαι
εδώ,
απαραβίαστη,
τόσον καιρό.
Ο έρωτας ξέχασε,
τι του συνέβη
και γιατί.
Και οι λέξεις, κανίβαλοι,
κυλούν μέσα σε προτάσεις
που δεν έχουν σημασία.
Κι αν τα σώματα θυμούνται
το θεό και το διάβολο
το γράψιμο μόνο
ορίζει την ώρα που περνά.

Είναι αυτό το "πάντα"που
μοιάζει βουβή μονομαχία
κι "αφρισμένα"θέλω.
Καμία ασφάλεια.

Κάπου κάπου, τα μάτια
ανηφορίζουν
προς το τραχύ, του κυνισμού
στο λερωμένο στόμα
και το ρομαντισμό,
του να κοιμάσαι μόνος
με ένα χάδι στο μάγουλο.

Μικρή μοίρα χωρίς τόπο.
Το αποτύπωμα του φιλιού
που κράτησε με τα νύχια το πρόσωπο
και την φωτιά στο πηγούνι.

Ούτε δόντια,
ούτε ανάσα,
σχήμα ακίνητο
και κορμί
ακατάπαυστα.

Γρατσούνισμα με σάρκα και οστά.
Φλέβες τρείς φορές,
που κάηκαν ζωντανές.
Το φως και τα στήθια.

Τρέμω σύγκορμη.

Και τα χέρια σου φεύγουν και φεύγουν
και φεύγουν.