Αλλάζουν όλα, τώρα που υπάρχεις.
Μαθαίνω να ζω τις ώρες της σιωπής σου, σαν φάντασμα.
Κάθε πρωί σε εισπνέω
και τη νύχτα, κόμπο, κόμπο σε βλέπω
να γλιστράς μέσα από το στόμα μου πάλι.

Μαθαίνω να ξαναγράφω με λέξεις επικίνδυνες.
- Έρωτας, ποθώ, έρχεσαι, απουσία όνειρο -
'Επειτα τις διαγράφω.

Προσθέτω εσένα, λιτό, στιβαρό, δικό μου.
Στεγνώνει πάλι η σιωπή...

Και εγώ μαθαίνω γρήγορα,
να σε περιμένω κάνοντας κύκλους,
μαθαίνω χωρίς φως,
μαθαίνω να σε νιώθω στριμωγμένο στη σκιά
και να με σπρώχνει εκεί, δυνατά, η δική μου επιθυμία.

- Φουσκώνεις μέσα μου.
Κι ανατρέπομαι.

Μαθαίνω να λείπεις.
Έπειτα σκορπίζομαι στο πάτωμα,
σε λυπημένους φθόγγους και
τρυφερά φωνήεντα.

Καμία δραπέτευση.
Ψιθυριστά...

Έπειτα ξυπνούν ξανά οι φόβοι.

Μαθαίνω να αντιστέκομαι μην ξυπνήσω ένα πρωί,
θεραπευμένη, κατάμονη, χώρια σου.

- Και νεκρή.

VENNIS