Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2011


 "-Τόσοι στίχοι υπήρξα,
γονατισμένοι στο μαχαίρι
-που πιά δεν τους θυμάμαι-



-Ματωμένη γιορτή...

Με δόντια κοφτερά,
στο πλήγμα και στην λέξη,
αλύγιστη να παραμένω.

 Πυρωμένη μανία.

 Χαραυγές θαρρώ ακίνητες,
κορμιά που μιά στιγμή αφέθηκαν,
την άλλη στο αόρατο άστραψαν
-μέσα στο σύμπαν τους-
Έ Κ Π ΤΩ Τ Η...


Δεν είμαι σίδερο, 
είμαι αυτό 
που απο απόσταση ασφαλείας,
-αγαπήθηκε- 
κι έπειτα βουβό,
ξεχύθηκε στην ατμόσφαιρα...



Στο παραθυρό μου
ξενυχτάνε
το μέλλον
και το παρόν μου...

Κι άφησα την ζωή μου μονάχη να τρέξει,
σπάραγμα ακατάλυπτο,
ωδή σπασμένη,
-δεν είμαι τώρα εδώ-

 σαρώνω αντίστροφα όσα έμειναν και όσα
 εξαίσια δόθηκαν στο αιώνιο...
 Ω!-της ψυχής μου πληγή!
Με αίμα που οργίζεται,
αλλά ακόμα να τρέξει…
 -Αν κάτι μέσα μου ακόμη παραμένει
 θαναι η πιθανότητα ψεύδους του δικού μου "είναι"
 -Κάποτε ούρλιαξα :-ΥΠΑΡΧΩ
και κανείς δεν κουνήθηκε..."



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου