Βρεθήκαμε , που λες, να μιλάμε για ακούραστες ώρες, να χάνουμε τον εαυτό μας στην σταθερή λάμψη μιάς φλόγας και να υπάρχουμε μονάχα, χάρη σε αυτήν την επανάληψη.
Άλλοι μένουν κι άλλοι φεύγουν -μονίμως επιπόλαιοι.
Έρωτες που πηγαινοέρχονται χωρίς καμία αίσθηση κινδύνου στο χνώτο τους.
- Δίχως ούτε έναν κεραυνό.

Βγάζουν εισιτήρια χωρίς να θέλουν να πάνε πουθενά.
Μας κοιτάζουν χωρίς να επιθυμούν να μας ανακαλύψουν.
Στέκονται άλαλοι σε αχόρταγους γκρεμούς, με την επιθυμία του -αχ και να' πεφτα-
χωμένο στην κολότσεπη.

Κι εμείς είμαστε εδώ, με ασύντακτο το όνειρο σου λέω.
Μπρός, πίσω, ιδέα που υψώνεται.
Και ορμή.
Και πόθους.

Αυτό φταίει.

Που αγαπιόμαστε, όχι καθόλου...

- Αλλά λίγο.

VENNIS